สุดโต่งสองทาง...

คนเรามักหลงไปยังสุดโต่งสองทางเสมอ

คือเวลาไม่ปฏิบัติ ก็จะหลงไปทางหย่อน
ลืมตัว ลืมกาย ลืมใจ
หลงคิดอะไรไปเรื่อย โดยขาดสัมมาสติ

ส่วนเวลาอยากปฏิบัติ ก็จะหลงไปทางตึง
คือหลงเพ่ง หลงจ้อง หลงกำกับ
ไปทำให้มันนิ่ง เป็นสมถะ โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังเพ่งด้วยซ้ำ...

การจะทำให้เกิดทางสายกลาง
จริงๆแล้วคือ ไม่ต้องทำอะไรเลย

การไม่ทำอะไรสุดโต่งไป มันจะเกิดทางสายกลางไปเอง

วิหารธรรม คือเครื่องอยู่แห่งสติ
ไม่ใช่คุกที่ขังสติ

เมื่อเรา "อยู่" เราอยากจะออกไปเมื่อไหร่ก็ได้
แต่ถ้าเรา "ขัง" ถึงอยากออก ก็ออกไม่ได้

ขอให้ทุกท่านวางสติให้ดี อย่าพลาดพลั้งเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์...



Technorati Tags: sati, dhamma, mind, middle