อย่าคิดว่ารู้แล้ว เพราะรู้ได้ ก็ลืมได้...

สัญญาอนิจจังวา...

สัญญาจำได้หมายรู้ นั่นก็ไม่เที่ยง...

.

ก็เหมือนกับความรู้ทางโลกโดยทั่วไปนั่นแหละครับ
ถึงเราจะศึกษา ถึงเราจะรู้สึกเหมือนจะเข้าใจมัน

แต่พอเวลาผ่านไป เราก็อาจจะเริ่มเลอะเลือน
จำไม่ได้แม่นยำ และพาลจะทำให้เราสับสนได้

เพราะมันเป็นความรู้ในระดับแค่คิดๆนึกๆเอา
ไม่ได้ปัญญาอันเกิดแก่จิตแก่ใจ ไม่ใช่ความรู้อันแท้

ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านไป เราก็ควรจะหาเวลากลับไปอ่านเรื่องเก่าๆ
ที่เราเคยอ่านเมื่อนานมาแล้วบ้าง

หรือจะลองยกหัวข้ออะไรขึ้นมาซักอัน
แล้วลองพูดมันออกมาให้ฟังรู้เรื่องดู

ถ้าเรายังตอบได้ ชัดเจน ไม่มีข้อสงสัย
แสดงว่าหัวข้อนั้น เราผ่านได้
แต่ถ้าไม่ ก็จงกลับไปศึกษาใหม่อีกรอบเสีย

อย่างพระท่าน ยังมีสวดปาติโมกข์
เพื่อซักซ้อมข้อพระวินัยทุกวันพระ

เราผู้ยิ่งห่างจากธรรมะ และอยู่ท่ามกลางสิ่งเร้ากิเลส
จึงยิ่งควรทบทวนซักซ้อมให้พร้อมอยู่เสมอๆ

ไม่อย่างนั้น เมื่อคราวทุกข์ถาโถมโจมตีเรา
เราจะไม่มีอาวุธเสื้อเกราะเอาไว้ตอบโต้

จนกลายเป็นคนสติแตกเหมือนผู้คนในสังคมหลายคนตอนนี้...