ธุลี...

พักนี้ผมเริ่มสวดมนต์ก่อนนอนทุกคืนครับ...

ถ้าจะบอกว่าเริ่มสวดเพราะหมอดูทัก ก็น่าอายอยู่
แต่ก็เป็นความจริงครับ ถ้าหมอดูไม่บอกว่าให้สวดมนต์เสริมบารมีบ้าง
ผมก็อาจจะไม่คิดจะสวดมนต์ก่อนนอน หรือตอนไหนๆ เลยไปตลอดชีวิตก็ได้...

เพราะหนึ่ง ขี้เกียจ สอง ขี้เกียจ และสาม ขี้เกียจ...

แต่หลังจากสวดมายาวนานประมาณเดือนกว่าๆ
สั้นบ้าง ยาวบ้าง จนกระทั่งได้ชุดสวดมนต์ที่ลงตัว

วันก่อนนั้น ก็เกิดระลึก ขึ้นได้ระหว่างกำลังสวด...
ระลึกได้แบบ สะท้อนเข้าไปที่แกนกลางจิตใจ

ว่า.. นี่ฉันกำลังทำอะไร ฉันพูดภาษาที่ฉันฟังไม่รู้เรื่อง
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตเดียวที่ใช้การเปล่งเสียงแบบนี้
แล้วการเปล่งเสียงนี้ จะมีอะไรฟังรู้เรื่องหรือแม้แต่จะได้ยินไหม

แล้วฉันจะได้อะไร จากการพร่ำเปล่งเสียงแบบนี้
โลกอันกว้างใหญ่ ไม่ได้มีฉันคนเดียวที่ทำแบบนี้

วาบ กว้าง กระจายออกไป ระลึกถึงความ "เล็กน้อย" ของตัวเอง
ตัวเองที่มันไม่มีอะไร ไม่สำคัญอะไร...
เป็นเหมือน หรือยิ่งกว่าเม็ดธุลีหน่วยอะไรสักอย่าง ของจักรวาลอันกว้างใหญ่...

ฉันไม่ได้สำคัญอะไรเลย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจากสิ่งที่ฉันทำ หรือไม่ทำ เลย...

สะท้อนกลับเป็นความรู้สึกเศร้าสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก
ก้มหน้าลงเกือบจะร้องไห้... แต่ก็หยุดเอาไว้

สวดมนต์ต่อจนจบ... และล้มลงเตรียมตัวนอน

และหลังจากวันนั้น ผมก็ได้ประสบการณ์ความรู้สึกอีกแบบหนึ่ง
ซึ่งน่าสนใจว่า จะเป็นอารมณ์ที่จะเอาไปสอนจิตตัวเองต่อไปในแบบไหน...

คงต้องคอยดูต่อไป...