ไปนั่งที่หน้าโต๊ะหมู่พระในบ้าน อากาศวันนี้ร้อนไปสักหน่อย แต่ก็พอไหว
นั่งไปเรื่อยๆ ก็เหมือนกับเราฝึกวิชามานานล่ะครับ
รู้สึกได้ว่า ไม่หงุดหงิด ไม่กระวนกระวาย ทั้งๆ ที่ใจช่วงนี้สับสนหนัก
รู้สึกได้ว่า ไม่หงุดหงิด ไม่กระวนกระวาย ทั้งๆ ที่ใจช่วงนี้สับสนหนัก
พอถึงจุดหนึ่งรู้สึกได้ว่า ลมหายใจเริ่มสั้นลง
สั้นแบบเหมือนหายใจเข้าปิ๊ดนึง ออกปิ๊ดนึง
เคยอ่านเจอว่าให้ทำต่อไป แต่ความที่ลมหายใจสั้นจนน่ากลัว
เลยเสียอาการสมาธิไปแบบรู้สึกได้เลย
ทั้งๆ ที่หายใจสั้น แต่รู้สึกได้ว่าร่างกายไม่มีปัญหาอะไร
ยังรู้สึกปกติ ไม่อึดอัดเหมือนขาดอากาศแต่อย่างใด
เพียงแต่การหายใจมันสั้นจนอดจะฝืนดึงลมให้ยาวขึ้นไม่ได้
สุดท้ายก็ยอมแพ้ ต้องดึงตัวเองออกมา แล้วเลิกทำสมาธิ
ทนไม่ไหวจนต้องมาหาข้อมูลในเน็ต เจอที่นี่
สรุปคือมาถูกทางแล้วล่ะ เพียงแต่กลัวตายเสียก่อน เลยถอนออก
ถ้าทนดูต่อไปสบายๆ ก็คงจะได้สมาธิอย่างที่ตั้งใจไปแล้ว
ก็ตามนั้น รู้ทางแล้ว ไว้จะลองหาโอกาสทำใหม่
ดูสิว่า จะผ่านช่วงกลัวตายไปได้ไหม
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น