อนิจจังแห่งการปฎิบัติ...

ห่างเหินการปฏิบัติในรูปแบบมานานหลายเดือนมากๆ น่าจะเกือบปีได้

เพราะมัวแต่ประมาทว่าเราดูอิริยาบถระหว่างวัน ดูจิตระหว่างวันไปตลอด

ซึ่งมันน่าจะดี แต่แท้จริงกลับไม่ดี

พอวันนี้ ลองกลับมาทำในรูปแบบ เดินจงกรมเพื่อจะเพิ่มกำลังสมาธิดูบ้าง

กลับพบว่า สภาพความเป็นกลางของจิตกลับแย่กว่าตอนไม่ตั้งใจทำอยู่มาก

กลายเป็นวันนี้ เดินแบบคนเดินไม่เป็นไปเลย

หาจุดจับไม่เจอ วางจิตไม่ถูก จะเพ่งมันก็ไม่เพ่ง จะดูมันก็ไม่ดู

น่าจะเรียกว่ามีโมหะครอบอยู่ก็ว่าได้

พยายามจะมองดูว่ามันมีโมหะ แต่มันก็ไม่หาย ยังคงไม่ชัดอยู่แบบนั้น

สุดท้ายก็ยอมแพ้ เลิกเดิน เพราะเดินไปก็มีแต่ยิ่งมีโทสะครอบซ้อนไปอีก

คิดว่าคงต้องพยายามกลับมาฝึกในรูปแบบเพิ่มเติมบ้าง

เพราะที่เคยทำได้ ก็ได้แค่ชั่วไม่กี่วินาที นับว่าแย่มาก...