เราไม่ได้ปฏิบัติเพื่อเอาอะไร แต่เราปฏิบัติเพื่อละความเห็นผิด...
ถ้ายิ่งปฏิบัติยิ่งเกิดมานะ เกิดอัตตา นั่นเรียกว่ามาผิดทาง ยังถูกครอบคลุมด้วยมิจฉาทิฏฐิ...
เราเห็นผิดมาตั้งแต่ต้น เราปฏิบัติทั้งหมดนี้ก็เพื่อละความเห็นผิดทั้งหลายนั้นเอง...
ซึ่งการละนั้นไม่สามารถทำได้จากการนึกๆคิดๆเอาว่าเห็น แต่ต้องทำเพื่อให้จิตเห็นแจ่มแจ้งด้วยจิตเองแล้วเท่านั้น...
เมื่อจิตแจ้งแล้ว จิตจะสละ จิตจะสำรอก ความเห็นผิดทั้งหลายทิ้ง คืนสู่ธรรมชาติ...
และเมื่อใด จิตเป็นอิสระจากความเห็นผิดทั้งปวง นั่นเรียกว่าจิตหลุดพ้น จิตเป็นนิพพาน...
บทความ
