วันเสาร์, สิงหาคม ๒๓, ๒๕๕๗

ธุลี...

พักนี้ผมเริ่มสวดมนต์ก่อนนอนทุกคืนครับ...

ถ้าจะบอกว่าเริ่มสวดเพราะหมอดูทัก ก็น่าอายอยู่
แต่ก็เป็นความจริงครับ ถ้าหมอดูไม่บอกว่าให้สวดมนต์เสริมบารมีบ้าง
ผมก็อาจจะไม่คิดจะสวดมนต์ก่อนนอน หรือตอนไหนๆ เลยไปตลอดชีวิตก็ได้...

เพราะหนึ่ง ขี้เกียจ สอง ขี้เกียจ และสาม ขี้เกียจ...

แต่หลังจากสวดมายาวนานประมาณเดือนกว่าๆ
สั้นบ้าง ยาวบ้าง จนกระทั่งได้ชุดสวดมนต์ที่ลงตัว

วันก่อนนั้น ก็เกิดระลึก ขึ้นได้ระหว่างกำลังสวด...
ระลึกได้แบบ สะท้อนเข้าไปที่แกนกลางจิตใจ

ว่า.. นี่ฉันกำลังทำอะไร ฉันพูดภาษาที่ฉันฟังไม่รู้เรื่อง
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตเดียวที่ใช้การเปล่งเสียงแบบนี้
แล้วการเปล่งเสียงนี้ จะมีอะไรฟังรู้เรื่องหรือแม้แต่จะได้ยินไหม

แล้วฉันจะได้อะไร จากการพร่ำเปล่งเสียงแบบนี้
โลกอันกว้างใหญ่ ไม่ได้มีฉันคนเดียวที่ทำแบบนี้

วาบ กว้าง กระจายออกไป ระลึกถึงความ "เล็กน้อย" ของตัวเอง
ตัวเองที่มันไม่มีอะไร ไม่สำคัญอะไร...
เป็นเหมือน หรือยิ่งกว่าเม็ดธุลีหน่วยอะไรสักอย่าง ของจักรวาลอันกว้างใหญ่...

ฉันไม่ได้สำคัญอะไรเลย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจากสิ่งที่ฉันทำ หรือไม่ทำ เลย...

สะท้อนกลับเป็นความรู้สึกเศร้าสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก
ก้มหน้าลงเกือบจะร้องไห้... แต่ก็หยุดเอาไว้

สวดมนต์ต่อจนจบ... และล้มลงเตรียมตัวนอน

และหลังจากวันนั้น ผมก็ได้ประสบการณ์ความรู้สึกอีกแบบหนึ่ง
ซึ่งน่าสนใจว่า จะเป็นอารมณ์ที่จะเอาไปสอนจิตตัวเองต่อไปในแบบไหน...

คงต้องคอยดูต่อไป...